't is
nog steeds vrijdag 26 oktober inmiddels 17:15 uur......
Na het
bezoek van mijn behandelend chirurg, ben ik nog wat in een euforische
stemming. De verkregen positieve info moet ik nog ff wat laten
indalen. De ontzettend grote smile op mijn gezicht is er met geen
voorhamer af te slaan. Dan is het tijd voor het avondeten. Ik kijk
even snel naar mijn overbuurman, want die is net als ik een overtuigd
bourgondiër. Hahaha. Dus kun je wel nagaan hoe onze pavlov
speekselklieren beginnen te werken, bij de gedachte van voedsel wat
geserveerd wordt. ….En wat schaft de pot vanavond???
Een
romige aardappelpuree met tuinkruiden, rode bieten en een gepocheerde
zalm bedekt met een verse dillesaus. Nu ben ik overtuigd, dit is geen
doorsnee kliniek. Nee, dit is verkapt 3 sterren restaurant met als
klein detail daarnaast een paar orthopedische expertises.
Het
smaakt net zoals het eruit ziet, in 1 woord heerlijk. Dit de kers op
de taart van vandaag. Zoveel positiviteit en dan eindig je de dag met
super diner! Mooi toch? Na het eten rustig even wat nabomen met Henk,
de overbuurman, over zijn en mijn operatie. Henk is een man met veel
leuke en mooie anekdotes. Dat maakt onze conversaties kleurrijk en
vermakelijk. We laten het ons weer smaken en er valt een tevreden
stilte tijdens het verorberen van ons maaltje. Ook Henk heeft een
nieuwe knie gekregen, maar zijn herstel gaat niet zo voortvarend als
die van mij. Hij heeft erg dikke knie met veel wondvocht. Hij wil
geen anti-pijnmedicatie vragen, want als hij zonder kan mag hij
eerder naar huis. Duh lekker slim, onnodig pijnlijden en je eigen
herstel afremmen. De sukkel! Maar, Henk is volgens eigen zeggen
geheel niet eigenwijs! Eigen schuld, dikke.....
Na het
eten krijg ik drang om naar het toilet te gaan. En ik verdom het, om
m'n behoefte op een bedpan te doen! Ik ben toch niet gek! Ik ga toch
niet scheiten in mijn bed, dag!Maar, dat heeft wel de consequentie,
dat ik weer in de benen moet. Geen probleem, appeltje eitje voor mij,
toch? Alle moed verzameld en de verpleegkundige opgepiept. En ja van
je 1,2, en 3 in de benen en traag maar gestaag naar het toilet. Weer
een opsteker op mijn lijstje van vandaag. Na deze fax uit darmstad
verwerkt te hebben, lig ik inmiddels opgelucht, voldaan en moe op
mijn bedje. Ik krijg zo langzamerhand wel een houten kont van al dat
liggen/zitten op dit “comfortabel”ziekenhuisbed. Ik ga
vaak even verzitten van de ene bil naar de andere bil. Je kent het
vast wel. Maar ja, dat werkt ook maar voor een korte tijd. Dan begint
ineens de verdoving en de plaatselijke pijnbestrijding zijn werking
behoorlijk te verliezen. Stekende en brandende pijnscheuten steken
vervelend de kop op en vallen me vies tegen. De verpleging heb ik
geroepen en gevraagd om pijnbestrijding. Even later ben ik weer een
speldenkussen en maak weer een kleine trip, waardoor ik me zeer
RELAXED ga voelen. Ik
bedenk me ineens, dat ik wat mensen beloofd heb ze te informeren over
voortgang van mijn knieoperatie. Dan doe ik dat maar via een soort
van blog, die ik dan naar iedereen mail. Want tig-keer hetzelfde
verhaal afsteken zie ik niet zitten. En zo krijgt iedereen hetzelfde
verhaal te lezen en kan ik enigszins wat creativiteit kwijt in mijn
persoonlijk verhaal. Ik voel mij geïnspireerd en dus heb ik meteen
maar de koe bij de horens gevat en zie hier het
resultaat......inmiddels is mijn 2e blog een feit!
Ik moet
wel eerlijk toegeven, dat ik ietwat in benevelde en gesedeerde
toestand soms wat scherpte mis en dubbel ga kijken. Maar, ook dat is
weer een uitdaging om de verhaallijn consequent te blijven handhaven.
Ach ja en anders wordt het maar een geestverruimend verhaal.
Het is
inmiddels 20:00 uur, dus tijd voor de …....... koffie en thee. Henk
en ik kletsen nog wat en nemen elkaar zo nu en dan lekker in de
maling. Heerlijk dom lullen met het verstand op nul. Dat leidt ons
weer even af van de malaise, waar we in zitten. Dat geeft de burger
weer moed en nieuwe energie, voor zover dat nog aanwezig is. Mijn
geestelijke toestand is op het moment zeer duf en gesedeerd te
noemen. Het wordt inmiddels bijna tijd om de pijp aan Maarten te
geven en de binnenkant van mijn ogen te gaan bekijken. Dus gaat licht
zo uit en proberen we beiden te gaan slapen. Let wel, proberen!
Want,
buiten de mooie anekdotes heeft Henk ook wat merkwaardigheden. Zoals
het volgende. Hij heeft last van het ziektebeeld “apneu”. Hij
heeft daarvoor een soort beademingsapparaat bij zich voor de nacht.
Dit apparaat brengt rare geluiden teweeg en dat ook nog in de nacht.
Het maakt borrelende en zacht piepende geluiden, die gepaard gaan met
zwaar ademende Henk, waardoor de nachtelijke sereniteit enigszins
storend doorbroken wordt. En gedurende de dag, maar vooral 's nachts
heeft Henk erg last van flatuleuze geluiden, die een sterk riekende
geur met zich meebrengen. Oftewel Henk laat harde stinkende scheten
in zijn slaap. Maar ook schaamteloos overdag, ja zonder problemen.
Elke keer als hij weer 1 “per ongeluk” tussen zijn billen laat
wegglippen, zegt hier direct en ongemeend er achteraan “Oh sorry,
hoor!”. Mmm ja hoor Henk, je hebt er echt spijt van deze
geproduceerde stinkende perslucht. DUS NIET!!! Ondertussen probeer ik
de slaap te vatten en dit lijkt te gaan lukken. Maar helaas, de
wondpijn steek weer zijn kop en moet ik helaas weer om
pijnbestrijding vragen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kom de nacht ietwat
gebroken door met de nodige geluiden op de achtergrond. Henk is
wakker om een uur of 5 en gaat de dingen doen, die je doet als je
wakker wordt en opstaat. MAAR HET IS VERDOMME 5 UUR IN DE NACHT,
HENK!! Ik zucht een paar keer met nadruk hardop, zodat Henk dit
hoort. Hij pikt dit non-verbale signaal gelukkig op en tempert zijn
geluidsniveau tot het acceptabele.
Gebroken
en moe word ik wakker gemaakt door de cateringzusters, die het
ontbijt komen serveren. Lief hoor, maar ik had toch nog liever iets
langer geslapen...... Maar goed, pluk de dag en we maken er weer wat
van vandaag. Na het ontbijt komt weer een verse verpleegkundige op
zaal en stelt zich aan ons voor. Ze heet Anne en ze ziet er duidelijk
veel jonger uit dan ze daadwerkelijk is. Ze is klein, hoogblond,
zachtaardig en maakt een lieve indruk. Maar, ze weet goed waar ze mee
bezig is. Dat is aan haar handelen goed af te lezen. Ze doet de
dagelijkse controles met volle overtuiging en wijst mij erop, dat de
fysiotherapeut vanmiddag langskomt. Voor het middageten gaat ze het
druk verband eraf halen en controleert ze de wond.
Ik vraag
haar of ze even een schoon t-shirt voor mij wil pakken. Dat doet ze
en daarop vraagt ze of ik nu misschien wil gaan douchen? Natuurlijk
wil ik dat! Dus prepareer ik mijzelf voor de douche-scene. Alles bij
elkaar gepakt schoon ondergoed, shampoo, tandenborstel...ach je weet
wel! Langzaam strompel ik samen met de douchezuster naar de
doucheruimte. Ik krijg daar een vuilniszak provisorisch omgewikkeld
en afgeplakt met leukopor en mag me gaan douchen. Heerlijk zo'n
douche. De operatiegeur van mij afspoelen en even, heel even
ontspannen onder een warme douchestraal. Ja, dat doet een mens goed.
Er valt me iets op. De douchestoel heeft geen gaten in het zitvlak.
Hierdoor krijg ik het gevoel, dat ik met mijn achterste en het
zitgedeelte aquaplaning ontwikkel en langzaam wat heen en weer glij
op de stoel. Ach ja, je moet wat risico's nemen in je leven ,zal ik
maar zeggen.
Ik ben
gereed en zit weer veilig en fris in mijn bedje. Ik kijk ondertussen
een filmpje op mijn laptop en dut af en toe wat in. Ondertussen gaan
tegenover bij Henk ook de luiken even dicht en gaat de
geluidenfabriek ook weer los en schieten de winden mij weer om de
oren. Lekker hoor, Henk!!
10:45
uur, Anne komt mij van mijn drukverband verlossen. Met chirurgische
precieze en zachte touch, knipt ze het drukverband in no-time eraf!
Ze controleert de wond en vraagt me hoe het aanvoelt. Het voelt op
zich goed en enigszins bevrijd. Ze tekent de bloedvlek op de pleister
af om in de gaten te houden of het bloeden erger wordt. Met grote
zorg behandelt ze elke patiënt en haalt daar zichtbaar veel
voldoening uit. Een toppertje dus, passend bij een topkliniek! Ja ik
weet het. Het lijkt wel of aandelen heb in deze kliniek, zo hemel ik
het hier op. Dat krijg je als je veel positieve ervaringen hebt op de
plek, waar je goed geholpen wordt.
11:35 de
fysiotherapeute is er. Ze stelt zich voor en heeft uiteraard ook de
grasgroene polo aan in combinatie met jaja..de witte ziekenhuisbroek.
Het is kordate jonge dame, die meteen to the point is. Ze vertelt mij
wat vandaag de bedoeling is en legt uit hoe ik het koelapparaat moet
hanteren. Ik moet eerst proberen om met krukken te lopen. Okee, ik
pak mijn blitse opgepimpte krukken en we lopen een stuk de gang door.
Ik moest op tijd aangeven of de pijn draaglijk is tijdens deze
oefenronde, dan keren we meteen om. Na een meter of 20 hield ik het
even voor gezien en zijn we samen omgekeerd weer richting onze kamer.
Ze was tevreden met wat ze van mij en het gebruik van mijn krukken
zag. En had geen op of aanmerkingen hierover. Ik mocht lekker op een
gewone stoel gaan zitten en hoefde minder op bed te liggen. Dat was
ook een weldadig gevoel aan je achterste, tjongejonge..... Toen de
uitleg van het koelapparaat. Je moet het zien als een afgesloten
ijsemmer/koeler die dubbelwandig is. Met daar aan de onderkant een
stuk slang, die weer aangesloten zit aan soort groten warmte
kruikzak. Deze zak past precies om je knie, doordat er een uitsparing
inzit voor je knieschijf en er grote klittebanden aan zitten,waarmee
je deze passend kan maken. De emmer wordt op een hogere plek
neergezet of opgehangen, waardoor het ijswater in de zak word
gepompt. Dit moet je ongeveer een half uur doen en de zak weer leeg
laten lopen terug in de koeler. Dit proces moet je 4 tot 5 keer op
een dag herhalen. Dus heb ik er weer een taak bij.
Het is
nu 12:45 uur de lunchbuffetwagen wordt binnen gereden. We kunnen weer
van alles kiezen, wat we willen eten met de lunch. Wat een
verwennerij weer!
Na weer
een smakelijke lunch even weer een uiltje knappen. Ondertussen is
Jootje ook weer gekomen en ziet met argusogen aan hoe ik sta, loop en
mijn knie buig. Ietwat angstig en argwanend, ondergaat ze de aanblik
van dit alles. Een klein beetje met afschuw met de gedachte “kan
dat allemaal wel en nu al, zo snel na de operatie?” Blijkbaar kan
het! Maar goed, even terug naar de verhaallijn. Na het uitje geknapt
te hebben, gaan Henk en ik afzonderlijk een rondje lopen met de
krukken. De krukken op krukken, zal ik maar zeggen. Dan hebben we de
opdracht weer volbracht, die ons opgedragen is door onze
fysiotherapeute. Direct daarna even rusten op de stoel, 1 gestrekt
been en een half uur koelen. Dit voelde een beetje ongemakkelijk,
maar haalde het gevoel van druk van de wond iets weg en zakte de
zwelling een heel klein beetje af. Aan het eind van de middag was er
weer een verse zuster. Miranda is haar naam, ze is ervaren en
slagvaardig in haar manier van werken. Een vrouw van weinig woorden
en veel daden.
Vandaag
was de pijn, zoals het gisteren door de verpleegkundige was
voorspeld, een stuk erger. Ook het zwellen van de wond was gebeurd,
alleen gekeken dat het nog maar een dag geleden is, dat ik ben
geholpen hoort dit erbij. Ook Miranda was toch erg tevreden met mijn
helingsproces. Ze zei, afhankelijk van hoe ik de nacht doorkom en hoe
de wond er morgen uit ziet, gaat ze overleggen of ik morgen al uit
het ziekenhuis kan worden ontslagen. Dat zie ik zelf nog niet
gebeuren, maar goed de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik wacht
af. Het gaat ondanks dit alles erg goed, zoals je kan lezen. Ik heb
natuurlijk nog een lange weg te gaan, maar de vooruitzichten zijn erg
positief. En dat stemt mezelf ook erg positief. De rest van de dag
heb ik veel gelopen en geoefend. Wel met de nodige ongemakken, maar
ik maak de stappen vooruit, die genomen moeten worden. Tot zover mijn
blog en ik houd jullie op de hoogte.
eveneens tot bloggens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten