in euforie!!!

Het is rond 18:00 uur, zaterdag 27 oktober.

Na de gedane inspanning in de vorm van oefeningen, die opgedragen zijn door de fysiotherapeute, ga ik even in de slaapstand. Na een kort hazenslaapje, is het alweer tijd voor het avondeten. Ja, het lijkt wel een “all-inclusive vakantie”, maar dan zonder de zon, zee en het strand. Ondertussen is Jolanda ook aanwezig. En onder toeziend oog van haar, gaan Henk en ik dineren. En wat staat er vandaag op het menu?

Een groente stoofpotje van courgette, tomaat en doperwtjes, een heerlijke runderrolladeschijf, aardappelpuree, verse koolsalade en boeren vanillevla uit de streek. Het smaakt weer voortreffelijk en maakt, dat Henk en ik er even voor een korte tijd stil van worden. Ja mensen, ze zeggen wel de liefde van de man gaat door de maag! Maar, het moet toch eerst via het mondje om in de maag te kunnen komen. En mij is geleerd, met een volle mond, mag je niet praten. Dus het was ook een praktisch probleem, haha.

Na het eten hebben Henk en ik, zoals het echte Bourgondiërs betaamd, ons diner geanalyseerd. Met als conclusie, dat de keuken eveneens weer de juiste aandacht en liefde aan het gerecht heeft geschonken. Oftewel, het was weer lekker man! Nu even weer uitbuiken en content zuchtend laten we het verteringsproces zijn werk doen. Maar ja, na een goede maaltijd is het moeilijk om je alertheidsniveau op peil te houden en gaat de zwaartekracht meespelen en zonder er invloed op te hebben, geluidloos de oogleden naar beneden. Dan word je weer bruut wakker geschud door een stekende wondpijn en is het gedaan met relaxstand. De drugszuster schiet te hulp om je van de pijn te verlossen en kan je weer een poosje vooruit en ben ik even in hogere sferen, zeg maar. Maar de dosis is niet erg hoog, merkt de verpleegkundige op en zegt me, dat ik het meteen moet aangeven als het de pijn niet genoeg onderdrukt. En kort daarna ja hoor,.......het is inderdaad niet afdoende. De pijn steekt snel zijn kop weer op en ik krijg nog een dosis van haar. Even later doet het zijn werking en heb ik even het gevoel, dat ik van voren niet meer weet dat ik van achteren leef. Het maakt dat snel in slaap val en even van de wereld ben. Het is inmiddels 20:30 uur een Miranda heeft met de dienstdoende arts overleg gehad om het recept van de medicatie te veranderen in het 2-voudige. Ik krijg mijn medicatie en zet de knop op uit en ga slapen. Ik had het gehad voor vandaag en morgen weer fris op. Na een onrustige nacht, werd ik weer abrupt wakker door de wekker, die op Henk's mobiel een uur of 7 afging. “What the hell....!!!”. Henk griste naast zijn bed met de bedoeling zijn mobieltje te pakken. Maar met een slaapdronken hoofd ging dit uiteraard mis. Hij gooide zijn telefoon per ongeluk op de grond en de wekker bleef maar afgaan. Dussssss......! Na veel geworstel kreeg hij zijn telefoon te pakken en deed hij hem uit. Tjeemig... wat weer een constenatie op de vroege morgen. Ik vroeg, enigszins geërgerd aan Henk, waarom hij in HEMELSNAAM de wekker had gezet! Waarop hij eerst onverstaanbaar mompelend iet uitkraamde, met een ietwat schorre ochtendstem. Daarna vroeg ik het hem nog een keer en antwoordde hij: “deze staat standaard op deze tijd stond en ben het vergeten uit te zetten.”. Ok, dat kan gebeuren, maar ik was wel mooi wakker en kon de slaap niet echt meer verder vatten. Na wat indommelen, ben ik wat duf voor mij uitkijkend, toch maar naar de badkamer gegaan om me op te frissen voor het ochtendritueel. Want slapen ging niet meer lukken. De pijn bij het opstaan was redelijk te noemen. En had ik weer goede moed voor de dag die komen ging. Het is zondag 29 oktober en mijn kinderen komen vandaag samen met mijn schoonouders bij mij op ziekenbezoek. Dus een mooi vooruitzicht, want ik miste mijn kinderen behoorlijk. Inmiddels hebben weer ontbeten en zijn Henk en ik weer lekker aan het converseren over verschillende onderwerpen. Henk is een intelligent persoon met veel interesses, waardoor al onze gesprekken kleurrijk en soms en verrassende wendingen krijgen. We merken ook, dat we veel gemeenschappelijke interesses hebben. We kunnen elkaar aanvullen in onze meningen of in de vragen, die we aan elkaar stellen. Nee mensen, buiten de eigenaardigheden van onze Henk, schuilt er in hem een fijn sociaal, intelligent en integer man. Het is een goede kamergenoot om in het ziekenhuis te hebben. Dus buiten alle gekheid om is Henk een topper.

Hij kreeg vanmorgen te horen, dat hij naar huis mag. Het wachten voor hem, is op het tekenen van de ontslagpapieren door de dienstdoende arts. Dat stemt Henk goed en begint hij zijn spullen, vrolijk neuriënd te pakken. Zijn dag kan duidelijk niet meer stuk. De operatiepleister is eraf gehaald en zijn wond ziet er rustig uit, volgens de verpleegkundige. Het is wel een erg kronkelende snee, die de chirurg heeft gemaakt! Dat valt mij tenminste op. Het lijkt een platte grond van een racebaan op zijn knie. Ik, nieuwsgierig als ik ben, vroeg hem waarom hij zo'n incisie heeft gekregen. Hij vertelde me, dat hij 30 jaar geleden ook aan deze knie was geopereerd in deze kliniek en dat de chirurg nu hetzelfde oude litteken heeft open gesneden. Hierdoor komt er geen nieuw litteken bij. Ok, dat was mij nu duidelijk, maar het nam niet weg, dat het rare jaap was! Het hele been van Henk was een stuk minder dik dan gisteren en voelde goed aan zei hij. Gelukkig maar voor hem, want hij wilde echt naar huis. Hij moest alleen nog even geduld hebben.

We worden ineens opgeschrikt, door het nieuws dat Prins Friso is overleden! De verpleging is in rep en roer en probeert bij elkaar te checken of het gerucht waar is. Niemand is zeker van deze zaak. Ik hoor 1 verpleegkundige op de achtergrond zeggen;”waar rook is, is vuur!”. Hoor dan de Beppies op de gang, zeg ik lachend tegen Henk. Henk schudt instemmend zijn hoofd. Het lijkt wel op een kippenhok in de gang. Het verplegend personeel heeft het er maar druk mee, met dit nieuws. Ik maak pestend hardop een kakelend geluid en dat wordt lacherig door de groep ontvangen in de gang. Even later gaat iedereen weer verder met zijn werkzaamheden en is gekakel opgehouden. Later blijkt, dat het nieuws niet waar is en het een fout was van national geographic. Dan komt de fysiotherapeute om de hoek kijken. Ze vult het koelapparaat opnieuw met verse ijsblokjes. Ze vraagt ons beiden, hoe het met ons gaat en maakt een kort praatje. Ze spreekt met me af, dat ze vanmiddag langskomt om samen weer te gaan oefenen. En vervolgens gaat ze verder om haar ronde te doen. De verpleegkundige komt bij Henk om te vertellen, dat de arts weggeroepen is om te assisteren bij een noodgeval. Hij komt dus iets later. Je leest aan Henk's gezicht af, dat hij baalt, logisch! Dan is het 11:15 uur, daar zal je ze hebben! Mijn kids zijn gearriveerd, hè hè! Ik word heerlijk door beiden geknuffeld en wil ze even niet meer loslaten. Fijn ze weer te zien, horen en voelen. Opa en oma zijn er ook en zijn blij dat ze zijn aangekomen. De kids hadden namelijk gelogeerd bij mijn schoonouders. Vanuit Ten Boer, spullen van de kids in Gieten uitladen, Ziva in het halletje en dan direct door naar Nijmegen. Dus al met al een hele onderneming, voordat je op de plaats van bestemming bent. Want het was afgeladen auto tot aan gieten. De kids hadden iets teveel spullen bij zich en Ziva + bench moest er ook nog in. Uiteindelijk is het allemaal gelukt, maar de kinderen zaten er wel wat krapjes bij. Het was gelukkig maar een kort stuk tot aan Gieten. Terug naar het hier en nu. Opa en oma komen binnen en begroeten mij en Henk uiteraard. Opa, de ondeugd die hij is en altijd zal blijven, zegt hallo tegen Henk en voegt er aan toe, dat hij in precies weet wie Henk is door de verhalen, die ik geschreven heb. Ik sta steil achterover en voel het schaamrood tot over mijn oren groeien. Ik kan op dit moment alleen maar denken, Opa waar ben je mee bezig?... Wat ben je aan het doen?Hou op, hou op straks klap je teveel uit de school, waar ik mij vervolgens weer voor moet verantwoorden!.... Maar gelukkig, opa ziet mijn schrikreactie en moet tegelijkertijd zijn lachen inhouden, door mijn reactie. Opa, mijn schoonvader Joop Potgieter, is een plaaggeest van een groot formaat. Daar waar hij iemand een hak kan zetten of kan pesten, zal hij het doen. Want laten kan Jopie dit niet. Het is en blijft tot aan zijn dood en een ondeugende man. Dat jullie het maar even weten. Enfin, ze zijn allemaal blij verrast, dat het zo voortvarend gaat met mijn herstel. Ze kijken er erg van op hoe mobiel ik al ben. Opa vraagt waar zijn dochter is, want ze hadden tussen 11 en 12 afgesproken! Ik wijs opa erop, dat het nog geen 11:30 uur is en dat ze misschien onderweg is. Ik app Jolanda even om te vragen of ze al onderweg is. Niet veel later is Jolanda er al en heeft ze wat meegenomen voor mij, van Lily en Wim. Jolanda was namelijk even op de koffie geweest bij Lily en Wim. Dit zijn 2 gepassioneerde ezel-eigenaren, die aansluitend hierop ezelwandelingen verzorgen en een soortement van boerencamping runnen. Het is een kleinschalige camping genaamd 't Niet , gelegen in het pittoreske Limburgse Maasbree. Een echte aanrader voor mensen, die van kleinschalig kamperen houden en uitzonderlijk willen overnachten in een unieke hut. Zoek ze maar op het internet en overtuig jezelf, zou ik zeggen. We komen al enige jaren daar onze voorjaarsvakantie vieren met ons gezin en met veel plezier. En als we in de buurt zijn gaan we er even langs voor een praatje en koffie. Als we daar zijn worden we altijd hartelijk door beiden ontvangen en is het altijd het gevoel van thuiskomen! Maar goed, terug naar mijn verhaal.

Jolanda had een kado meegenomen van hun voor mij. Waarvoor dank, Lily en Wim! Ondertussen is Henk onrustig afwachtend op zijn ontslag. Hij zit startklaar en gaat maar even een kruiswoordpuzzel maken. Het verlossende woord was nog steeds niet gekomen. Maar even later kwam de verpleegkundige en kon de ontslagprocedure gestart worden. De papieren waren getekend, rest alleen nog de informatie van de papierzuster. Henk was duidelijk opgelucht en was vrij om te gaan. Het ging met mij ook zeer voortvarend, dus kon het ook voor mij niet heel lang meer duren. Ineens oppert Jolanda het idee; “Kan jij ook niet naar huis vandaag?”, ze overvalt me met deze opmerking. Ik heb even de tijd nodig om aan het idee te wennen. Niet veel later dringt het tot mij door. Waarom ook niet? Jolanda gaat met overtuigende stappen naar de verpleging en stelt haar vraag. Even later komt ze terug met de mededeling, dat ze het serieus gaan overwegen om mij vandaag te ontslaan. Kort daarna komt de fysiotherapeut naar mij toe, dat zij de papieren al in orde aan het maken was. Er waren alleen nog wat laatste oefeningen, die ik moest kunnen om de therapie af te ronden. Zo gezegd, zo gedaan. De knie moest en hoek kunnen maken van ongeveer 75 graden en ik moest voorzichtig het traplopen onder de “knie” krijgen. Ik liet mij natuurlijk niet uit het veld slaan en verzamelde alle moed om deze queeste het hoofd te bieden. Eerst het buigen van mijn knie. Voorzichtig ga ik op de rand van het bed zitten. Met klamme handen en licht parelend zweet op mijn voorhoofd ga ik de eerste uitdaging aan. Ik doe alsof het niets is en buig mijn knie het gewenste aantal graden. Yes, ze knikt goedkeurend haar hoofd. “YES!”, denk ik. Missie 1 is geslaagd, nu komt het spannendste gedeelte. “De trap!”. Lichtelijk geïntimideerd door de gedachte, de trap te moeten op en aflopen, zakt de moed me toch iets in de schoenen. Ik zeg tegen mezelf;”Kom op Philip, je kan het, je kan het!”. Daar is hij in mijn vizier en ik kom langzaam dichterbij en ben van plan dit obstakel met volle overtuiging te nemen. De fysiotherapeute vraagt of ik er klaar voor ben en natuurlijk antwoord ik met een overtuigende “Ja, natuurlijk!”. Het moment suprême is daar en kan er niet meer onderuit! Eerst de trap op, voorzichtig tree voor tree. Jaaaaa, ik ben boven. Maar nu, naar beneden. Dat is andere koek. Daar ga ik, naar beneden met niets te verliezen. Ook nu stap voor stap, heel voorzichtig naar beneden. De laatste stap en..... ik ben er. Geslaagd cum laude volgens de fysiotherapeute. Rest ons alleen nog het controleren van de wond. In gedachten ben ik al thuis en lig al op mijn eigen bedje. But first things first. Eerst de verpleegkundige naar de wond laten kijken. Dit kon niet misgaan, want het voelt allemaal erg goed aan. Buiten de wondpijn gaat het allemaal super met de knie. Miranda haalt de pleister eraf en legt mijn ritssluiting van krammen bloot. Het voelt wat naakt en frisjes aan. Met argusogen bekijkt ze de wond, maar het mag haar goedkeuring dragen. Yes!! Ik ga naar huis en de rest kan me gestolen worden. We ondergaan nog even de ontslagprocedure en krijgen nog wat informatie mee. Ondertussen pakken we mijn spullen bij elkaar en moet ik nog wennen aan het idee om naar te huis mogen. Ik vertel Henk het heuglijke nieuws en staat mij daarna vol ongeloof aan te kijken. Hij zegt;”Dat meen je niet!”. Maar ik meen het wel Henk, ik ga ook dit walhalla voor zieke bourgondiërs verlaten. De all-inclusive armband wordt afgeknipt en... U kunt gaan! Ik neem afscheid van de verpleging en dank hun oprecht voor alle goede zorgen. Hoe prettig ik het verblijf hier ook vond, ik ben erg content met het feit richting huis te gaan. Henk en ik schudden elkaar stevig de hand en we wensen elkaar een spoedig en voortvarend herstel. We beloven elkaar contact te zoeken via facebook. En gaan ieder onze weg. We lopen richting parkeergarage en ik vouw mij lichtelijk op de achterbank van onze auto. We vertrekken rond een uur of 4 in de middag richting Assen. We zijn nog maar net de poort of ik val als een blok in slaap op de achterbank. Even later word ik in Assen wakker, waar mijn geestverruimende middelen bij de apotheek van het WZA, worden gehaald door mijn vrouw. Daarmee kan ik weer in hogere sferen keren indien dit nodig is. Deze opiaten zouden niet misstaan bij een bolletjes-slikker of hobbykoeriertje. Vlak voor 18:00 uur ben ik thuis en nog steeds een beetje vol ongeloof. Maar het is echt waar, vrijdag geopereerd voor een nieuwe knie en zondag 18:00 uur sta ik voor mijn eigen voordeur. Als ik het niet zelf had meegemaakt, zou ik het bijna niet geloven. En wat is het moraal van dit verhaal??? Waar een wil is, is een zere knie weg!

Tot zover, tot de volgende blog

de buurman's geluiden

Laat ik mijn verhaal voortzetten, waar ik ongeveer gisteren ben geëindigd!

't is nog steeds vrijdag 26 oktober inmiddels 17:15 uur......

Na het bezoek van mijn behandelend chirurg, ben ik nog wat in een euforische stemming. De verkregen positieve info moet ik nog ff wat laten indalen. De ontzettend grote smile op mijn gezicht is er met geen voorhamer af te slaan. Dan is het tijd voor het avondeten. Ik kijk even snel naar mijn overbuurman, want die is net als ik een overtuigd bourgondiër. Hahaha. Dus kun je wel nagaan hoe onze pavlov speekselklieren beginnen te werken, bij de gedachte van voedsel wat geserveerd wordt. ….En wat schaft de pot vanavond???

Een romige aardappelpuree met tuinkruiden, rode bieten en een gepocheerde zalm bedekt met een verse dillesaus. Nu ben ik overtuigd, dit is geen doorsnee kliniek. Nee, dit is verkapt 3 sterren restaurant met als klein detail daarnaast een paar orthopedische expertises.

Het smaakt net zoals het eruit ziet, in 1 woord heerlijk. Dit de kers op de taart van vandaag. Zoveel positiviteit en dan eindig je de dag met super diner! Mooi toch? Na het eten rustig even wat nabomen met Henk, de overbuurman, over zijn en mijn operatie. Henk is een man met veel leuke en mooie anekdotes. Dat maakt onze conversaties kleurrijk en vermakelijk. We laten het ons weer smaken en er valt een tevreden stilte tijdens het verorberen van ons maaltje. Ook Henk heeft een nieuwe knie gekregen, maar zijn herstel gaat niet zo voortvarend als die van mij. Hij heeft erg dikke knie met veel wondvocht. Hij wil geen anti-pijnmedicatie vragen, want als hij zonder kan mag hij eerder naar huis. Duh lekker slim, onnodig pijnlijden en je eigen herstel afremmen. De sukkel! Maar, Henk is volgens eigen zeggen geheel niet eigenwijs! Eigen schuld, dikke.....

Na het eten krijg ik drang om naar het toilet te gaan. En ik verdom het, om m'n behoefte op een bedpan te doen! Ik ben toch niet gek! Ik ga toch niet scheiten in mijn bed, dag!Maar, dat heeft wel de consequentie, dat ik weer in de benen moet. Geen probleem, appeltje eitje voor mij, toch? Alle moed verzameld en de verpleegkundige opgepiept. En ja van je 1,2, en 3 in de benen en traag maar gestaag naar het toilet. Weer een opsteker op mijn lijstje van vandaag. Na deze fax uit darmstad verwerkt te hebben, lig ik inmiddels opgelucht, voldaan en moe op mijn bedje. Ik krijg zo langzamerhand wel een houten kont van al dat liggen/zitten op dit “comfortabel”ziekenhuisbed. Ik ga vaak even verzitten van de ene bil naar de andere bil. Je kent het vast wel. Maar ja, dat werkt ook maar voor een korte tijd. Dan begint ineens de verdoving en de plaatselijke pijnbestrijding zijn werking behoorlijk te verliezen. Stekende en brandende pijnscheuten steken vervelend de kop op en vallen me vies tegen. De verpleging heb ik geroepen en gevraagd om pijnbestrijding. Even later ben ik weer een speldenkussen en maak weer een kleine trip, waardoor ik me zeer RELAXED ga voelen. Ik bedenk me ineens, dat ik wat mensen beloofd heb ze te informeren over voortgang van mijn knieoperatie. Dan doe ik dat maar via een soort van blog, die ik dan naar iedereen mail. Want tig-keer hetzelfde verhaal afsteken zie ik niet zitten. En zo krijgt iedereen hetzelfde verhaal te lezen en kan ik enigszins wat creativiteit kwijt in mijn persoonlijk verhaal. Ik voel mij geïnspireerd en dus heb ik meteen maar de koe bij de horens gevat en zie hier het resultaat......inmiddels is mijn 2e blog een feit!

Ik moet wel eerlijk toegeven, dat ik ietwat in benevelde en gesedeerde toestand soms wat scherpte mis en dubbel ga kijken. Maar, ook dat is weer een uitdaging om de verhaallijn consequent te blijven handhaven. Ach ja en anders wordt het maar een geestverruimend verhaal.

Het is inmiddels 20:00 uur, dus tijd voor de …....... koffie en thee. Henk en ik kletsen nog wat en nemen elkaar zo nu en dan lekker in de maling. Heerlijk dom lullen met het verstand op nul. Dat leidt ons weer even af van de malaise, waar we in zitten. Dat geeft de burger weer moed en nieuwe energie, voor zover dat nog aanwezig is. Mijn geestelijke toestand is op het moment zeer duf en gesedeerd te noemen. Het wordt inmiddels bijna tijd om de pijp aan Maarten te geven en de binnenkant van mijn ogen te gaan bekijken. Dus gaat licht zo uit en proberen we beiden te gaan slapen. Let wel, proberen!

Want, buiten de mooie anekdotes heeft Henk ook wat merkwaardigheden. Zoals het volgende. Hij heeft last van het ziektebeeld “apneu”. Hij heeft daarvoor een soort beademingsapparaat bij zich voor de nacht. Dit apparaat brengt rare geluiden teweeg en dat ook nog in de nacht. Het maakt borrelende en zacht piepende geluiden, die gepaard gaan met zwaar ademende Henk, waardoor de nachtelijke sereniteit enigszins storend doorbroken wordt. En gedurende de dag, maar vooral 's nachts heeft Henk erg last van flatuleuze geluiden, die een sterk riekende geur met zich meebrengen. Oftewel Henk laat harde stinkende scheten in zijn slaap. Maar ook schaamteloos overdag, ja zonder problemen. Elke keer als hij weer 1 “per ongeluk” tussen zijn billen laat wegglippen, zegt hier direct en ongemeend er achteraan “Oh sorry, hoor!”. Mmm ja hoor Henk, je hebt er echt spijt van deze geproduceerde stinkende perslucht. DUS NIET!!! Ondertussen probeer ik de slaap te vatten en dit lijkt te gaan lukken. Maar helaas, de wondpijn steek weer zijn kop en moet ik helaas weer om pijnbestrijding vragen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kom de nacht ietwat gebroken door met de nodige geluiden op de achtergrond. Henk is wakker om een uur of 5 en gaat de dingen doen, die je doet als je wakker wordt en opstaat. MAAR HET IS VERDOMME 5 UUR IN DE NACHT, HENK!! Ik zucht een paar keer met nadruk hardop, zodat Henk dit hoort. Hij pikt dit non-verbale signaal gelukkig op en tempert zijn geluidsniveau tot het acceptabele.

Gebroken en moe word ik wakker gemaakt door de cateringzusters, die het ontbijt komen serveren. Lief hoor, maar ik had toch nog liever iets langer geslapen...... Maar goed, pluk de dag en we maken er weer wat van vandaag. Na het ontbijt komt weer een verse verpleegkundige op zaal en stelt zich aan ons voor. Ze heet Anne en ze ziet er duidelijk veel jonger uit dan ze daadwerkelijk is. Ze is klein, hoogblond, zachtaardig en maakt een lieve indruk. Maar, ze weet goed waar ze mee bezig is. Dat is aan haar handelen goed af te lezen. Ze doet de dagelijkse controles met volle overtuiging en wijst mij erop, dat de fysiotherapeut vanmiddag langskomt. Voor het middageten gaat ze het druk verband eraf halen en controleert ze de wond.

Ik vraag haar of ze even een schoon t-shirt voor mij wil pakken. Dat doet ze en daarop vraagt ze of ik nu misschien wil gaan douchen? Natuurlijk wil ik dat! Dus prepareer ik mijzelf voor de douche-scene. Alles bij elkaar gepakt schoon ondergoed, shampoo, tandenborstel...ach je weet wel! Langzaam strompel ik samen met de douchezuster naar de doucheruimte. Ik krijg daar een vuilniszak provisorisch omgewikkeld en afgeplakt met leukopor en mag me gaan douchen. Heerlijk zo'n douche. De operatiegeur van mij afspoelen en even, heel even ontspannen onder een warme douchestraal. Ja, dat doet een mens goed. Er valt me iets op. De douchestoel heeft geen gaten in het zitvlak. Hierdoor krijg ik het gevoel, dat ik met mijn achterste en het zitgedeelte aquaplaning ontwikkel en langzaam wat heen en weer glij op de stoel. Ach ja, je moet wat risico's nemen in je leven ,zal ik maar zeggen.

Ik ben gereed en zit weer veilig en fris in mijn bedje. Ik kijk ondertussen een filmpje op mijn laptop en dut af en toe wat in. Ondertussen gaan tegenover bij Henk ook de luiken even dicht en gaat de geluidenfabriek ook weer los en schieten de winden mij weer om de oren. Lekker hoor, Henk!!

10:45 uur, Anne komt mij van mijn drukverband verlossen. Met chirurgische precieze en zachte touch, knipt ze het drukverband in no-time eraf! Ze controleert de wond en vraagt me hoe het aanvoelt. Het voelt op zich goed en enigszins bevrijd. Ze tekent de bloedvlek op de pleister af om in de gaten te houden of het bloeden erger wordt. Met grote zorg behandelt ze elke patiënt en haalt daar zichtbaar veel voldoening uit. Een toppertje dus, passend bij een topkliniek! Ja ik weet het. Het lijkt wel of aandelen heb in deze kliniek, zo hemel ik het hier op. Dat krijg je als je veel positieve ervaringen hebt op de plek, waar je goed geholpen wordt.

11:35 de fysiotherapeute is er. Ze stelt zich voor en heeft uiteraard ook de grasgroene polo aan in combinatie met jaja..de witte ziekenhuisbroek. Het is kordate jonge dame, die meteen to the point is. Ze vertelt mij wat vandaag de bedoeling is en legt uit hoe ik het koelapparaat moet hanteren. Ik moet eerst proberen om met krukken te lopen. Okee, ik pak mijn blitse opgepimpte krukken en we lopen een stuk de gang door. Ik moest op tijd aangeven of de pijn draaglijk is tijdens deze oefenronde, dan keren we meteen om. Na een meter of 20 hield ik het even voor gezien en zijn we samen omgekeerd weer richting onze kamer. Ze was tevreden met wat ze van mij en het gebruik van mijn krukken zag. En had geen op of aanmerkingen hierover. Ik mocht lekker op een gewone stoel gaan zitten en hoefde minder op bed te liggen. Dat was ook een weldadig gevoel aan je achterste, tjongejonge..... Toen de uitleg van het koelapparaat. Je moet het zien als een afgesloten ijsemmer/koeler die dubbelwandig is. Met daar aan de onderkant een stuk slang, die weer aangesloten zit aan soort groten warmte kruikzak. Deze zak past precies om je knie, doordat er een uitsparing inzit voor je knieschijf en er grote klittebanden aan zitten,waarmee je deze passend kan maken. De emmer wordt op een hogere plek neergezet of opgehangen, waardoor het ijswater in de zak word gepompt. Dit moet je ongeveer een half uur doen en de zak weer leeg laten lopen terug in de koeler. Dit proces moet je 4 tot 5 keer op een dag herhalen. Dus heb ik er weer een taak bij.

Het is nu 12:45 uur de lunchbuffetwagen wordt binnen gereden. We kunnen weer van alles kiezen, wat we willen eten met de lunch. Wat een verwennerij weer!

Na weer een smakelijke lunch even weer een uiltje knappen. Ondertussen is Jootje ook weer gekomen en ziet met argusogen aan hoe ik sta, loop en mijn knie buig. Ietwat angstig en argwanend, ondergaat ze de aanblik van dit alles. Een klein beetje met afschuw met de gedachte “kan dat allemaal wel en nu al, zo snel na de operatie?” Blijkbaar kan het! Maar goed, even terug naar de verhaallijn. Na het uitje geknapt te hebben, gaan Henk en ik afzonderlijk een rondje lopen met de krukken. De krukken op krukken, zal ik maar zeggen. Dan hebben we de opdracht weer volbracht, die ons opgedragen is door onze fysiotherapeute. Direct daarna even rusten op de stoel, 1 gestrekt been en een half uur koelen. Dit voelde een beetje ongemakkelijk, maar haalde het gevoel van druk van de wond iets weg en zakte de zwelling een heel klein beetje af. Aan het eind van de middag was er weer een verse zuster. Miranda is haar naam, ze is ervaren en slagvaardig in haar manier van werken. Een vrouw van weinig woorden en veel daden.

Vandaag was de pijn, zoals het gisteren door de verpleegkundige was voorspeld, een stuk erger. Ook het zwellen van de wond was gebeurd, alleen gekeken dat het nog maar een dag geleden is, dat ik ben geholpen hoort dit erbij. Ook Miranda was toch erg tevreden met mijn helingsproces. Ze zei, afhankelijk van hoe ik de nacht doorkom en hoe de wond er morgen uit ziet, gaat ze overleggen of ik morgen al uit het ziekenhuis kan worden ontslagen. Dat zie ik zelf nog niet gebeuren, maar goed de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik wacht af. Het gaat ondanks dit alles erg goed, zoals je kan lezen. Ik heb natuurlijk nog een lange weg te gaan, maar de vooruitzichten zijn erg positief. En dat stemt mezelf ook erg positief. De rest van de dag heb ik veel gelopen en geoefend. Wel met de nodige ongemakken, maar ik maak de stappen vooruit, die genomen moeten worden. Tot zover mijn blog en ik houd jullie op de hoogte.

eveneens tot bloggens

spanning voor de operatie

Hallo allemaal,

Even voor de mensen, die geïnteresseerd zijn in de laatste informatie van mijn knieopeatie. Ik heb een aantal mensen beloofd , dat ik ze op hoogte zou houden over het wel en wee van mijn knieoperatie. Zo kan ik iedereen, die het wil weten lezen hoe het me gaat. En, niet geheel onbelangrijk, hoef ik niet tig-keer hetzelfde verhaal te vertellen! Duh, hahaha!

Vanmorgen, .....de wekker gaat midden in de nacht. Na een verkwikkende douche met betadineshampoo(JAK!!) en een uitgebreid ontbijt, bestaande uit WEL 1 kop thee, stappen we, Jootje en ik in de auto richting Nijmegen. Het klamme zweet staat in mijn handen en de nervositeit speelt mij parten. Jolanda staat me bij en probeert mij liefdevol gerust te stellen. De schat!!!

Maar eindelijk is daar het moment, daar waar ik lang naar heb uitgekeken en tegelijkertijd als een berg tegenop heb gezien. Ik weet het klinkt als een paradox, maar het is op dit moment de realiteit voor mij. Hieronder een kort verslag, hoe ik het vandaag heb ervaren.

We schrijven, vrijdag 26 oktober 2012, 06:45 uur........ Nijmegen, St.Maartenskliniek, afdeling C1 kamer 14. Ik word geïnformeerd en klaar gemaakt voor mijn knieoperatie. De verpleegkundige werkt haar lijstje af met de verplichte vragen en de te verstrekken informatie en handelingen, die ik moet ontvangen en ondergaan. Ze is vriendelijk, geduldig en behulpzaam, waardoor je je als patiënt het gevoel krijgt hier een persoon te zijn en niet een nummer. Pfff... ik weet uit ervaring, dat de kliniek en haar personeel uitstekend zijn in hun expertise en zorg. Maar, het neemt niet weg, dat ik nerveus en gespannen ben voor wat er komen gaat!

Na de verkregen tekst en uitleg van de verpleegkundige, mag ik mijn tas uitpakken en mijn nodige spullen inruimen en installeren. Want wees eerlijk, je bent hier een paar dagen en dan wil je, zoveel als het kan, je spullen binnen hand bereik hebben. Immers wil je na de operatie niet teveel afhankelijk zijn en ergens nog de controle behouden!

Dan is het tijd voor de laatste trend van ziekenhuismode.... JEZUS...wat 'n antisex kleding. Kan Mart Visser hier zijn creativiteit niet op los gooien???

Maar goed, de babyblauwe hobbezak omgegooid en het visnet onderbroekje aangetrokken. Nu is het tijd voor de pre-medicatie en het mentaal voorbereiden voor de ingreep.

De dormicum, doet al snel en goed z'n werk en begin ik al wat rozig en duf te worden. De klok staat op 07:30 en de transportzusters komen mij halen. Onderweg naar de OK maken ze nog een sociaal praatje om mij even af te leiden. Ze leveren me bij het personeel van de OK af en wensen mij vriendelijk, veel sterkte.

Hier wordt nog even de procedure doorgenomen, waarbij er gecheckt word of alles echt duidelijk is en of jij echt bent, die de ingreep moet ondergaan. Ze willen natuurlijk niet het been afzetten bij de verkeerde patiënt!!! Toch?....

Dan is het zover en alles gaat letterlijk als een roes aan mij voorbij. Ik ga onder algehele narcose, want de geluiden van al dat gezaag, geboor en andere constructie-geluiden, die de Bob de Bouwer-chirurg ter gehore brengt, kunnen mij gestolen worden!
De narcotiseur is erg goed in zijn werk. Ik was binnen paar seconden in dromenland, waarin ik de 100m horden al pijnloos liep.

Om 09:15 kwam ik op de verkoever-kamer, waar ik langzaam weer bij zinnen kwam. Ook op deze afdeling werd ik eveneens vriendelijk geholpen. Om een uur kwart over 10 kon ik de wereld iets beter herkennen. Want de Morfine geeft je visuele prikkels, die van de wereld een doedelzak voor jou maakt. Het is een positieve trip, gezien hetgeen je hebt ondergaan.

Om ongeveer 11:15 was ik weer op zaal en had een enorme trek. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een echte bourgondiër ben, hahaha! Ik kreeg mijn verlaat ontbijt en heb het mij heerlijk laten smaken. Tegen 13:00 uur werd de lunch geserveerd. Maar aangezien ik net had onbeten, heb ik mijn beperkt tot het nemen van een zogeheten Ei Flensjes Soepje . Deze was erg verrassend, hartig en smaakvol. Weer extra punten voor deze kliniek .

Maar goed even terug naar het heden... Na de lunch kwam de verpleegkundige naar mij toe om het heuglijke nieuws te vertellen, dat vanmiddag de fysiotherpeut langskwam om met mij te gaan oefenen! Ze overviel me een beetje en ik was een beetje geschrokken! Ze zag dat aan mij en legde uit, dat er niets gebeurde wat ik niet zo willen. Ik zei, dat ik alleen verrast was, dat hij vandaag al kwam in plaats van morgen.

Ik moest even van dit bericht bijkomen en laten bezinken en vond het spannend wat mij te wachten stond.

14:15 uur, het uur van de waarheid. Een jong, vriendelijk ogende fysiotherapeut kwam naar mij toe en stelde zich voor. Zijn naam was Tim en droeg een groene polo en jaja...een witte ziekenhuisbroek. Hij vertelde in het kort wat de bedoeling was. En we gingen direct daarna aan de slag. Ik moest als eerste wat kleine oefeningen doen op bed en vervolgens, met behulp van Tim, gaan staan......SLiK!!!!!..... Even aan de gedachte wennend, deed ik de eerste oefeningen. Dit ging me erg goed af en gaf me goede moed om de volgende stap te nemen.

Hij waarschuwde me wel, dat het mij nu niet zoveel pijn zou opleveren dan de aankomende dagen. Ik heb een sterke plaatselijke verdoving gekregen, die morgen is uitgewerkt.

Nou, lekker dan.........! Maar goed, ik laat me niet uit het veld slaan en ga voor winst!!!

Ik voelde als een klein kind, die net als voor het eerst op een fiets stapte, bang voor het onbekende en bang om te vallen. Nou, daar ging ik..... Voorzichtig schuivend naar de rand van het bed. Het bed omlaag, het linkerbeen moest eerst en dan voorzichtig, met behulp van Tim, het rechterbeen naar de grond brengen. Pfffffff............ Zo dat was dat! Er stond langs de zijkant van het bed een sta-looptafel klaar om mij aan op te trekken. Even een korte pauze, het voelde goed aan en ik was blij met dit hele kleine behaalde resultaat. Nu nog even wat korte buig en strek oefeningen en dan gaan staan. Nou, daar ging ik op hoop van zegen. 1 2 en 3....Ik stond! Even wat nagenietend, stond ik lachend rechtop! Verbaasd en vol ongeloof stond ik, een paar uurtjes na mijn operatie rechtop. Daarna moest even met gewicht op mijn geopereerde been gaan en proberen te buigen.

Dit ging niet helemaal zonder pijn, maar het was draaglijk. Ik moest even een kort stukje lopen en daarna weer gaan liggen. Yahoeoeoeoe!!! Het voelde goed. Aan het eind van de dag kwam mijn behandelend chirurg bij mij langs om te checken hoe het erbij stond. Hij was erg tevreden over de operatie, want het was vlekkeloos verlopen. Het stemde hem ook goed, dat het ook goed met mij ging. Maandag komt hij weer even langs om te kijken hoe het gaat. Dan, als er niets tegenvalt, bekijkt of dinsdag of woensdag naar huis mag.

Dus, allemaal duimen voor mij. Zo iedereen is op deze manier op de hoogte van belevenissen in deze kliniek.

tot bloggens

.