spanning voor de operatie

Hallo allemaal,

Even voor de mensen, die geïnteresseerd zijn in de laatste informatie van mijn knieopeatie. Ik heb een aantal mensen beloofd , dat ik ze op hoogte zou houden over het wel en wee van mijn knieoperatie. Zo kan ik iedereen, die het wil weten lezen hoe het me gaat. En, niet geheel onbelangrijk, hoef ik niet tig-keer hetzelfde verhaal te vertellen! Duh, hahaha!

Vanmorgen, .....de wekker gaat midden in de nacht. Na een verkwikkende douche met betadineshampoo(JAK!!) en een uitgebreid ontbijt, bestaande uit WEL 1 kop thee, stappen we, Jootje en ik in de auto richting Nijmegen. Het klamme zweet staat in mijn handen en de nervositeit speelt mij parten. Jolanda staat me bij en probeert mij liefdevol gerust te stellen. De schat!!!

Maar eindelijk is daar het moment, daar waar ik lang naar heb uitgekeken en tegelijkertijd als een berg tegenop heb gezien. Ik weet het klinkt als een paradox, maar het is op dit moment de realiteit voor mij. Hieronder een kort verslag, hoe ik het vandaag heb ervaren.

We schrijven, vrijdag 26 oktober 2012, 06:45 uur........ Nijmegen, St.Maartenskliniek, afdeling C1 kamer 14. Ik word geïnformeerd en klaar gemaakt voor mijn knieoperatie. De verpleegkundige werkt haar lijstje af met de verplichte vragen en de te verstrekken informatie en handelingen, die ik moet ontvangen en ondergaan. Ze is vriendelijk, geduldig en behulpzaam, waardoor je je als patiënt het gevoel krijgt hier een persoon te zijn en niet een nummer. Pfff... ik weet uit ervaring, dat de kliniek en haar personeel uitstekend zijn in hun expertise en zorg. Maar, het neemt niet weg, dat ik nerveus en gespannen ben voor wat er komen gaat!

Na de verkregen tekst en uitleg van de verpleegkundige, mag ik mijn tas uitpakken en mijn nodige spullen inruimen en installeren. Want wees eerlijk, je bent hier een paar dagen en dan wil je, zoveel als het kan, je spullen binnen hand bereik hebben. Immers wil je na de operatie niet teveel afhankelijk zijn en ergens nog de controle behouden!

Dan is het tijd voor de laatste trend van ziekenhuismode.... JEZUS...wat 'n antisex kleding. Kan Mart Visser hier zijn creativiteit niet op los gooien???

Maar goed, de babyblauwe hobbezak omgegooid en het visnet onderbroekje aangetrokken. Nu is het tijd voor de pre-medicatie en het mentaal voorbereiden voor de ingreep.

De dormicum, doet al snel en goed z'n werk en begin ik al wat rozig en duf te worden. De klok staat op 07:30 en de transportzusters komen mij halen. Onderweg naar de OK maken ze nog een sociaal praatje om mij even af te leiden. Ze leveren me bij het personeel van de OK af en wensen mij vriendelijk, veel sterkte.

Hier wordt nog even de procedure doorgenomen, waarbij er gecheckt word of alles echt duidelijk is en of jij echt bent, die de ingreep moet ondergaan. Ze willen natuurlijk niet het been afzetten bij de verkeerde patiënt!!! Toch?....

Dan is het zover en alles gaat letterlijk als een roes aan mij voorbij. Ik ga onder algehele narcose, want de geluiden van al dat gezaag, geboor en andere constructie-geluiden, die de Bob de Bouwer-chirurg ter gehore brengt, kunnen mij gestolen worden!
De narcotiseur is erg goed in zijn werk. Ik was binnen paar seconden in dromenland, waarin ik de 100m horden al pijnloos liep.

Om 09:15 kwam ik op de verkoever-kamer, waar ik langzaam weer bij zinnen kwam. Ook op deze afdeling werd ik eveneens vriendelijk geholpen. Om een uur kwart over 10 kon ik de wereld iets beter herkennen. Want de Morfine geeft je visuele prikkels, die van de wereld een doedelzak voor jou maakt. Het is een positieve trip, gezien hetgeen je hebt ondergaan.

Om ongeveer 11:15 was ik weer op zaal en had een enorme trek. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een echte bourgondiër ben, hahaha! Ik kreeg mijn verlaat ontbijt en heb het mij heerlijk laten smaken. Tegen 13:00 uur werd de lunch geserveerd. Maar aangezien ik net had onbeten, heb ik mijn beperkt tot het nemen van een zogeheten Ei Flensjes Soepje . Deze was erg verrassend, hartig en smaakvol. Weer extra punten voor deze kliniek .

Maar goed even terug naar het heden... Na de lunch kwam de verpleegkundige naar mij toe om het heuglijke nieuws te vertellen, dat vanmiddag de fysiotherpeut langskwam om met mij te gaan oefenen! Ze overviel me een beetje en ik was een beetje geschrokken! Ze zag dat aan mij en legde uit, dat er niets gebeurde wat ik niet zo willen. Ik zei, dat ik alleen verrast was, dat hij vandaag al kwam in plaats van morgen.

Ik moest even van dit bericht bijkomen en laten bezinken en vond het spannend wat mij te wachten stond.

14:15 uur, het uur van de waarheid. Een jong, vriendelijk ogende fysiotherapeut kwam naar mij toe en stelde zich voor. Zijn naam was Tim en droeg een groene polo en jaja...een witte ziekenhuisbroek. Hij vertelde in het kort wat de bedoeling was. En we gingen direct daarna aan de slag. Ik moest als eerste wat kleine oefeningen doen op bed en vervolgens, met behulp van Tim, gaan staan......SLiK!!!!!..... Even aan de gedachte wennend, deed ik de eerste oefeningen. Dit ging me erg goed af en gaf me goede moed om de volgende stap te nemen.

Hij waarschuwde me wel, dat het mij nu niet zoveel pijn zou opleveren dan de aankomende dagen. Ik heb een sterke plaatselijke verdoving gekregen, die morgen is uitgewerkt.

Nou, lekker dan.........! Maar goed, ik laat me niet uit het veld slaan en ga voor winst!!!

Ik voelde als een klein kind, die net als voor het eerst op een fiets stapte, bang voor het onbekende en bang om te vallen. Nou, daar ging ik..... Voorzichtig schuivend naar de rand van het bed. Het bed omlaag, het linkerbeen moest eerst en dan voorzichtig, met behulp van Tim, het rechterbeen naar de grond brengen. Pfffffff............ Zo dat was dat! Er stond langs de zijkant van het bed een sta-looptafel klaar om mij aan op te trekken. Even een korte pauze, het voelde goed aan en ik was blij met dit hele kleine behaalde resultaat. Nu nog even wat korte buig en strek oefeningen en dan gaan staan. Nou, daar ging ik op hoop van zegen. 1 2 en 3....Ik stond! Even wat nagenietend, stond ik lachend rechtop! Verbaasd en vol ongeloof stond ik, een paar uurtjes na mijn operatie rechtop. Daarna moest even met gewicht op mijn geopereerde been gaan en proberen te buigen.

Dit ging niet helemaal zonder pijn, maar het was draaglijk. Ik moest even een kort stukje lopen en daarna weer gaan liggen. Yahoeoeoeoe!!! Het voelde goed. Aan het eind van de dag kwam mijn behandelend chirurg bij mij langs om te checken hoe het erbij stond. Hij was erg tevreden over de operatie, want het was vlekkeloos verlopen. Het stemde hem ook goed, dat het ook goed met mij ging. Maandag komt hij weer even langs om te kijken hoe het gaat. Dan, als er niets tegenvalt, bekijkt of dinsdag of woensdag naar huis mag.

Dus, allemaal duimen voor mij. Zo iedereen is op deze manier op de hoogte van belevenissen in deze kliniek.

tot bloggens

.