in euforie!!!

Het is rond 18:00 uur, zaterdag 27 oktober.

Na de gedane inspanning in de vorm van oefeningen, die opgedragen zijn door de fysiotherapeute, ga ik even in de slaapstand. Na een kort hazenslaapje, is het alweer tijd voor het avondeten. Ja, het lijkt wel een “all-inclusive vakantie”, maar dan zonder de zon, zee en het strand. Ondertussen is Jolanda ook aanwezig. En onder toeziend oog van haar, gaan Henk en ik dineren. En wat staat er vandaag op het menu?

Een groente stoofpotje van courgette, tomaat en doperwtjes, een heerlijke runderrolladeschijf, aardappelpuree, verse koolsalade en boeren vanillevla uit de streek. Het smaakt weer voortreffelijk en maakt, dat Henk en ik er even voor een korte tijd stil van worden. Ja mensen, ze zeggen wel de liefde van de man gaat door de maag! Maar, het moet toch eerst via het mondje om in de maag te kunnen komen. En mij is geleerd, met een volle mond, mag je niet praten. Dus het was ook een praktisch probleem, haha.

Na het eten hebben Henk en ik, zoals het echte Bourgondiërs betaamd, ons diner geanalyseerd. Met als conclusie, dat de keuken eveneens weer de juiste aandacht en liefde aan het gerecht heeft geschonken. Oftewel, het was weer lekker man! Nu even weer uitbuiken en content zuchtend laten we het verteringsproces zijn werk doen. Maar ja, na een goede maaltijd is het moeilijk om je alertheidsniveau op peil te houden en gaat de zwaartekracht meespelen en zonder er invloed op te hebben, geluidloos de oogleden naar beneden. Dan word je weer bruut wakker geschud door een stekende wondpijn en is het gedaan met relaxstand. De drugszuster schiet te hulp om je van de pijn te verlossen en kan je weer een poosje vooruit en ben ik even in hogere sferen, zeg maar. Maar de dosis is niet erg hoog, merkt de verpleegkundige op en zegt me, dat ik het meteen moet aangeven als het de pijn niet genoeg onderdrukt. En kort daarna ja hoor,.......het is inderdaad niet afdoende. De pijn steekt snel zijn kop weer op en ik krijg nog een dosis van haar. Even later doet het zijn werking en heb ik even het gevoel, dat ik van voren niet meer weet dat ik van achteren leef. Het maakt dat snel in slaap val en even van de wereld ben. Het is inmiddels 20:30 uur een Miranda heeft met de dienstdoende arts overleg gehad om het recept van de medicatie te veranderen in het 2-voudige. Ik krijg mijn medicatie en zet de knop op uit en ga slapen. Ik had het gehad voor vandaag en morgen weer fris op. Na een onrustige nacht, werd ik weer abrupt wakker door de wekker, die op Henk's mobiel een uur of 7 afging. “What the hell....!!!”. Henk griste naast zijn bed met de bedoeling zijn mobieltje te pakken. Maar met een slaapdronken hoofd ging dit uiteraard mis. Hij gooide zijn telefoon per ongeluk op de grond en de wekker bleef maar afgaan. Dussssss......! Na veel geworstel kreeg hij zijn telefoon te pakken en deed hij hem uit. Tjeemig... wat weer een constenatie op de vroege morgen. Ik vroeg, enigszins geërgerd aan Henk, waarom hij in HEMELSNAAM de wekker had gezet! Waarop hij eerst onverstaanbaar mompelend iet uitkraamde, met een ietwat schorre ochtendstem. Daarna vroeg ik het hem nog een keer en antwoordde hij: “deze staat standaard op deze tijd stond en ben het vergeten uit te zetten.”. Ok, dat kan gebeuren, maar ik was wel mooi wakker en kon de slaap niet echt meer verder vatten. Na wat indommelen, ben ik wat duf voor mij uitkijkend, toch maar naar de badkamer gegaan om me op te frissen voor het ochtendritueel. Want slapen ging niet meer lukken. De pijn bij het opstaan was redelijk te noemen. En had ik weer goede moed voor de dag die komen ging. Het is zondag 29 oktober en mijn kinderen komen vandaag samen met mijn schoonouders bij mij op ziekenbezoek. Dus een mooi vooruitzicht, want ik miste mijn kinderen behoorlijk. Inmiddels hebben weer ontbeten en zijn Henk en ik weer lekker aan het converseren over verschillende onderwerpen. Henk is een intelligent persoon met veel interesses, waardoor al onze gesprekken kleurrijk en soms en verrassende wendingen krijgen. We merken ook, dat we veel gemeenschappelijke interesses hebben. We kunnen elkaar aanvullen in onze meningen of in de vragen, die we aan elkaar stellen. Nee mensen, buiten de eigenaardigheden van onze Henk, schuilt er in hem een fijn sociaal, intelligent en integer man. Het is een goede kamergenoot om in het ziekenhuis te hebben. Dus buiten alle gekheid om is Henk een topper.

Hij kreeg vanmorgen te horen, dat hij naar huis mag. Het wachten voor hem, is op het tekenen van de ontslagpapieren door de dienstdoende arts. Dat stemt Henk goed en begint hij zijn spullen, vrolijk neuriënd te pakken. Zijn dag kan duidelijk niet meer stuk. De operatiepleister is eraf gehaald en zijn wond ziet er rustig uit, volgens de verpleegkundige. Het is wel een erg kronkelende snee, die de chirurg heeft gemaakt! Dat valt mij tenminste op. Het lijkt een platte grond van een racebaan op zijn knie. Ik, nieuwsgierig als ik ben, vroeg hem waarom hij zo'n incisie heeft gekregen. Hij vertelde me, dat hij 30 jaar geleden ook aan deze knie was geopereerd in deze kliniek en dat de chirurg nu hetzelfde oude litteken heeft open gesneden. Hierdoor komt er geen nieuw litteken bij. Ok, dat was mij nu duidelijk, maar het nam niet weg, dat het rare jaap was! Het hele been van Henk was een stuk minder dik dan gisteren en voelde goed aan zei hij. Gelukkig maar voor hem, want hij wilde echt naar huis. Hij moest alleen nog even geduld hebben.

We worden ineens opgeschrikt, door het nieuws dat Prins Friso is overleden! De verpleging is in rep en roer en probeert bij elkaar te checken of het gerucht waar is. Niemand is zeker van deze zaak. Ik hoor 1 verpleegkundige op de achtergrond zeggen;”waar rook is, is vuur!”. Hoor dan de Beppies op de gang, zeg ik lachend tegen Henk. Henk schudt instemmend zijn hoofd. Het lijkt wel op een kippenhok in de gang. Het verplegend personeel heeft het er maar druk mee, met dit nieuws. Ik maak pestend hardop een kakelend geluid en dat wordt lacherig door de groep ontvangen in de gang. Even later gaat iedereen weer verder met zijn werkzaamheden en is gekakel opgehouden. Later blijkt, dat het nieuws niet waar is en het een fout was van national geographic. Dan komt de fysiotherapeute om de hoek kijken. Ze vult het koelapparaat opnieuw met verse ijsblokjes. Ze vraagt ons beiden, hoe het met ons gaat en maakt een kort praatje. Ze spreekt met me af, dat ze vanmiddag langskomt om samen weer te gaan oefenen. En vervolgens gaat ze verder om haar ronde te doen. De verpleegkundige komt bij Henk om te vertellen, dat de arts weggeroepen is om te assisteren bij een noodgeval. Hij komt dus iets later. Je leest aan Henk's gezicht af, dat hij baalt, logisch! Dan is het 11:15 uur, daar zal je ze hebben! Mijn kids zijn gearriveerd, hè hè! Ik word heerlijk door beiden geknuffeld en wil ze even niet meer loslaten. Fijn ze weer te zien, horen en voelen. Opa en oma zijn er ook en zijn blij dat ze zijn aangekomen. De kids hadden namelijk gelogeerd bij mijn schoonouders. Vanuit Ten Boer, spullen van de kids in Gieten uitladen, Ziva in het halletje en dan direct door naar Nijmegen. Dus al met al een hele onderneming, voordat je op de plaats van bestemming bent. Want het was afgeladen auto tot aan gieten. De kids hadden iets teveel spullen bij zich en Ziva + bench moest er ook nog in. Uiteindelijk is het allemaal gelukt, maar de kinderen zaten er wel wat krapjes bij. Het was gelukkig maar een kort stuk tot aan Gieten. Terug naar het hier en nu. Opa en oma komen binnen en begroeten mij en Henk uiteraard. Opa, de ondeugd die hij is en altijd zal blijven, zegt hallo tegen Henk en voegt er aan toe, dat hij in precies weet wie Henk is door de verhalen, die ik geschreven heb. Ik sta steil achterover en voel het schaamrood tot over mijn oren groeien. Ik kan op dit moment alleen maar denken, Opa waar ben je mee bezig?... Wat ben je aan het doen?Hou op, hou op straks klap je teveel uit de school, waar ik mij vervolgens weer voor moet verantwoorden!.... Maar gelukkig, opa ziet mijn schrikreactie en moet tegelijkertijd zijn lachen inhouden, door mijn reactie. Opa, mijn schoonvader Joop Potgieter, is een plaaggeest van een groot formaat. Daar waar hij iemand een hak kan zetten of kan pesten, zal hij het doen. Want laten kan Jopie dit niet. Het is en blijft tot aan zijn dood en een ondeugende man. Dat jullie het maar even weten. Enfin, ze zijn allemaal blij verrast, dat het zo voortvarend gaat met mijn herstel. Ze kijken er erg van op hoe mobiel ik al ben. Opa vraagt waar zijn dochter is, want ze hadden tussen 11 en 12 afgesproken! Ik wijs opa erop, dat het nog geen 11:30 uur is en dat ze misschien onderweg is. Ik app Jolanda even om te vragen of ze al onderweg is. Niet veel later is Jolanda er al en heeft ze wat meegenomen voor mij, van Lily en Wim. Jolanda was namelijk even op de koffie geweest bij Lily en Wim. Dit zijn 2 gepassioneerde ezel-eigenaren, die aansluitend hierop ezelwandelingen verzorgen en een soortement van boerencamping runnen. Het is een kleinschalige camping genaamd 't Niet , gelegen in het pittoreske Limburgse Maasbree. Een echte aanrader voor mensen, die van kleinschalig kamperen houden en uitzonderlijk willen overnachten in een unieke hut. Zoek ze maar op het internet en overtuig jezelf, zou ik zeggen. We komen al enige jaren daar onze voorjaarsvakantie vieren met ons gezin en met veel plezier. En als we in de buurt zijn gaan we er even langs voor een praatje en koffie. Als we daar zijn worden we altijd hartelijk door beiden ontvangen en is het altijd het gevoel van thuiskomen! Maar goed, terug naar mijn verhaal.

Jolanda had een kado meegenomen van hun voor mij. Waarvoor dank, Lily en Wim! Ondertussen is Henk onrustig afwachtend op zijn ontslag. Hij zit startklaar en gaat maar even een kruiswoordpuzzel maken. Het verlossende woord was nog steeds niet gekomen. Maar even later kwam de verpleegkundige en kon de ontslagprocedure gestart worden. De papieren waren getekend, rest alleen nog de informatie van de papierzuster. Henk was duidelijk opgelucht en was vrij om te gaan. Het ging met mij ook zeer voortvarend, dus kon het ook voor mij niet heel lang meer duren. Ineens oppert Jolanda het idee; “Kan jij ook niet naar huis vandaag?”, ze overvalt me met deze opmerking. Ik heb even de tijd nodig om aan het idee te wennen. Niet veel later dringt het tot mij door. Waarom ook niet? Jolanda gaat met overtuigende stappen naar de verpleging en stelt haar vraag. Even later komt ze terug met de mededeling, dat ze het serieus gaan overwegen om mij vandaag te ontslaan. Kort daarna komt de fysiotherapeut naar mij toe, dat zij de papieren al in orde aan het maken was. Er waren alleen nog wat laatste oefeningen, die ik moest kunnen om de therapie af te ronden. Zo gezegd, zo gedaan. De knie moest en hoek kunnen maken van ongeveer 75 graden en ik moest voorzichtig het traplopen onder de “knie” krijgen. Ik liet mij natuurlijk niet uit het veld slaan en verzamelde alle moed om deze queeste het hoofd te bieden. Eerst het buigen van mijn knie. Voorzichtig ga ik op de rand van het bed zitten. Met klamme handen en licht parelend zweet op mijn voorhoofd ga ik de eerste uitdaging aan. Ik doe alsof het niets is en buig mijn knie het gewenste aantal graden. Yes, ze knikt goedkeurend haar hoofd. “YES!”, denk ik. Missie 1 is geslaagd, nu komt het spannendste gedeelte. “De trap!”. Lichtelijk geïntimideerd door de gedachte, de trap te moeten op en aflopen, zakt de moed me toch iets in de schoenen. Ik zeg tegen mezelf;”Kom op Philip, je kan het, je kan het!”. Daar is hij in mijn vizier en ik kom langzaam dichterbij en ben van plan dit obstakel met volle overtuiging te nemen. De fysiotherapeute vraagt of ik er klaar voor ben en natuurlijk antwoord ik met een overtuigende “Ja, natuurlijk!”. Het moment suprême is daar en kan er niet meer onderuit! Eerst de trap op, voorzichtig tree voor tree. Jaaaaa, ik ben boven. Maar nu, naar beneden. Dat is andere koek. Daar ga ik, naar beneden met niets te verliezen. Ook nu stap voor stap, heel voorzichtig naar beneden. De laatste stap en..... ik ben er. Geslaagd cum laude volgens de fysiotherapeute. Rest ons alleen nog het controleren van de wond. In gedachten ben ik al thuis en lig al op mijn eigen bedje. But first things first. Eerst de verpleegkundige naar de wond laten kijken. Dit kon niet misgaan, want het voelt allemaal erg goed aan. Buiten de wondpijn gaat het allemaal super met de knie. Miranda haalt de pleister eraf en legt mijn ritssluiting van krammen bloot. Het voelt wat naakt en frisjes aan. Met argusogen bekijkt ze de wond, maar het mag haar goedkeuring dragen. Yes!! Ik ga naar huis en de rest kan me gestolen worden. We ondergaan nog even de ontslagprocedure en krijgen nog wat informatie mee. Ondertussen pakken we mijn spullen bij elkaar en moet ik nog wennen aan het idee om naar te huis mogen. Ik vertel Henk het heuglijke nieuws en staat mij daarna vol ongeloof aan te kijken. Hij zegt;”Dat meen je niet!”. Maar ik meen het wel Henk, ik ga ook dit walhalla voor zieke bourgondiërs verlaten. De all-inclusive armband wordt afgeknipt en... U kunt gaan! Ik neem afscheid van de verpleging en dank hun oprecht voor alle goede zorgen. Hoe prettig ik het verblijf hier ook vond, ik ben erg content met het feit richting huis te gaan. Henk en ik schudden elkaar stevig de hand en we wensen elkaar een spoedig en voortvarend herstel. We beloven elkaar contact te zoeken via facebook. En gaan ieder onze weg. We lopen richting parkeergarage en ik vouw mij lichtelijk op de achterbank van onze auto. We vertrekken rond een uur of 4 in de middag richting Assen. We zijn nog maar net de poort of ik val als een blok in slaap op de achterbank. Even later word ik in Assen wakker, waar mijn geestverruimende middelen bij de apotheek van het WZA, worden gehaald door mijn vrouw. Daarmee kan ik weer in hogere sferen keren indien dit nodig is. Deze opiaten zouden niet misstaan bij een bolletjes-slikker of hobbykoeriertje. Vlak voor 18:00 uur ben ik thuis en nog steeds een beetje vol ongeloof. Maar het is echt waar, vrijdag geopereerd voor een nieuwe knie en zondag 18:00 uur sta ik voor mijn eigen voordeur. Als ik het niet zelf had meegemaakt, zou ik het bijna niet geloven. En wat is het moraal van dit verhaal??? Waar een wil is, is een zere knie weg!

Tot zover, tot de volgende blog